Γεώργιος Ανδρέου Κυριάκου,
έπεσε ηρωικά για την Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974
Ο Γεώργιος Κυριάκου του Ανδρέα γεννήθηκε στo χωριό μας στις 30/09/1954, από μια φτωχή αγροτική οικογένεια, που όπως όλες τις οικογένειες του χωριού πάλευε με τη «μάνα» γη για να βγάλει τα προς το ζην και να θρέψει την οικογένεια.
Τα πρώτα σχολικά του χρόνια τα πέρασε στο Δημοτικό σχολείο της Άλωνας και ακολούθως φοιτά στην τότε ιδιωτική σχολή Φρειδερίκου. Στην τετάρτη Γυμνασίου μπαίνει στο σύστημα μαθητείας στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας μαθαίνοντας την τέχνη του Υδραυλικού.
Τελειώνοντας την Τεχνική Σχολή Λευκωσίας, το καλοκαίρι του 1972 κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά για εκτέλεση της στρατιωτικής του θητείας. Κατατάκτηκε στο εκπαιδευτικό κέντρο νεοσύλλεκτων στον «Καράολο» της επαρχίας Αμμοχώστου και συνέχισε τη στρατιωτική του θητεία ως Δεκανέας στο 286 Μ.Τ.Π (Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού) με έδρα την Κοκκινοτριμιθιά.
Το 1974 περιμένοντας να απολυθεί, τον προλαβαίνουν τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Το Σάββατο 20 Ιουλίου, με την έναρξη της εισβολής, το τάγμα του διατάχθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες να προχωρήσει προς την Κερύνεια. Ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους στρατιώτες συνάδελφους του σε φάλαγγα αρμάτων και προχωρούσαν προς την Κερύνεια για να αντιμετωπίσουν τον βάρβαρο επιδρομέα, παρά το χωριό Κοντεμένος, δέχθηκαν αεροπορική επίθεση από τουρκικά αεροπλάνα. Αποτέλεσμα τούτου, ήταν να φονευθεί και να ταφεί με άλλους συστρατιώτες του στον τόπο που σκοτώθηκαν, στην περιοχή του κατεχόμενου χωριού Κοντεμένος.
Δυστυχώς αναφερόταν ως αγνοούμενος μέχρι τις 26 Ιουνίου του 2000 οπόταν η οικογένεια του ενημερώθηκε από τον επίτροπο προεδρίας για ανθρωπιστικά θέματα ότι είχε φονευθεί σύμφωνα με αδιάσειστες μαρτυρίες που έδωσαν συστρατιώτες του που επέζησαν, και τον είδαν νεκρό.
Όλοι όσοι τον έζησαν έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια για τον Κόκο. Οι συμμαθητές του, οι συγχωριανοί του, οι συστρατιώτες του μιλούν για το ήθος, τον άριστο χαρακτήρα του, για την καλοσύνη του, για την ανθρωπιά του, για την αγάπη του προς το χωριό του, προς την οικογένεια του, προς την πατρίδα του. Με μια λέξη όλοι έχουν να πουν ότι ήταν ένα «χρυσό παιδί» και θλίβονται για τον άδικο χαμό του.
Ας είναι ελαφρύ το σκλαβωμένο χώμα που τον σκεπάζει και σύντομα να μας δοθεί η δυνατότητα ώστε τα ηρωικά λείψανα του να μεταφερθούν στις ελεύθερες περιοχές και να ταφούν στη γη των πατέρων του, στο χωριό του που γεννήθηκε και που τόσο αγάπησε και αγαπήθηκε, στον τάφο και στην αγκαλιά των γονιών του που δυστυχώς πέθαναν με τον καημό και την αγωνία του αγνοούμενου, για 26 χρόνια, προσφιλούς τους γιου.
Αιωνία του η μνήμη.
(απόσπασμα από κείμενο που γράφτηκε από τον ξάδελφο του Παύλο Ξενοφώντος)